“Fratelli Tutti”, deze woorden en tevens de titel
van de jongste encycliek van paus Franciscus vatten voor monseigneur De Bie
samen waar het in het leven en in het bijzonder in het leven van een gelovige
over gaat. “Wij zijn allen broeders en zusters van dezelfde vader.”
We
mochten voor dit interview bij monseigneur thuis langskomen, uiteraard met de
nodige afstand. Thuis is nu voor de hulpbisschop op pensioen zijn huisje in
Scherpenheuvel, in de nabije omgeving van de basiliek. In het bedevaartsoord
helpt hij dezer dagen bij het pastoraal werk. Dat is o.a. de opvang van de
bedevaarders maar ook het bezoeken van zieken en meer bepaald zieke priesters.
Uiteraard botst hij hier ook op de coronamaatregelen die beperken. Hij mist dat
enorm, het contact met de mensen. “Telefoneren is een goed alternatief maar het
is niet hetzelfde als een fysiek gesprek van persoon tot persoon.” Ook de
Veertigdagentijd beleven of binnenkort Pasen vieren onder de maatregelen is
moeilijk voor monseigneur. Er is het beperkt aantal aanwezigen bij de vieringen
en het beperkte contact in het algemeen. Dat is moeilijk. Anderzijds geeft deze
periode hem de kans om meer tot persoonlijk gebed te komen en via zelfstudie
nog bij te studeren.
Monseigneur
De Bie gaf na zijn opleiding aan het seminarie les aan het Collegium pro
America Latina (Copal) te Leuven waar hij ook
geestelijk directeur wad. Hij zorgde er mee voor de opleiding voor de mensen
die wilden vertrekken naar Latijns-Amerika.
Begin
jaren zeventig vertrok hij zelf naar Latijns-Amerika als Fidei
Donum-priester. Daar kreeg hij een tweevoudige
opdracht te vervullen. Enerzijds ging hij ter plaatse priesters opleiden. Hij
was ook rector van het seminarie. Anderzijds kreeg hij als parochiepriester een
parochie toegewezen, een parochie in één van de sloppenwijken. Het was een
bewuste keuze om een parochie te gaan leiden in zo’n arme buurt. Priesters
moeten immers weten waar het om draait in de pastorale werking.
Waar
hij hier in België en bij uitbreiding in West-Europa ook toen al een grote
secularisatie meemaakte zag hij in Latijns-Amerika en meer bepaald in het
noordoosten van Brazilië een grote sterke godsdienstigheid. Omdat heel wat
inwoners afstammelingen waren van Afrikaanse slaven hadden zij hun traditionele
religies en godsbeelden meegebracht. Die verweefden zij met het christendom.
Het kwam erop aan om veel te luisteren en zo tot een samenwerking te komen.
De
parochie waar Mgr De Bie terecht was gekomen was een
heel nieuwe parochie. Er was al een fundament gelegd door de vorige priester
die gestart was met basisgemeenschappen, kleine groepen die werken rond geloof
en dat verbinden met de praktijk. Samen met een pastoraal werkster, die daar
net als monseigneur woonde, verzamelde hij een groep rond zich om de parochie
vorm te geven. Een parochieploeg avant la lettre, als
het ware. Om die mensen uit te nodigen trokken ze naar alle huizen in het
gebied. Zo zagen ze ook wat de sociale noden waren. Ze zetten erg in op de
jongerenwerking bv via catechese.
De
meeste inwoners waren immigranten vanuit het binnenland. Ze hadden geen
identiteitsbewijs. Voor de autoriteiten “bestonden” ze niet. Aan de hand van
hun doopbewijs, dat ze wel hadden, kon de lokale kerk druk zetten op de
overheden om deze mensen officieel te erkennen. Wanneer ze een
identiteitsbewijs hadden was er meer perspectief. Naast opleiding werd het ook
mogelijk om hen toe te leiden naar een job. Zo kon de hele site evolueren naar
een betere situatie. Dat is uiteindelijk het doel: dat de situatie van mensen
verbetert. Hierin een rol kunnen spelen is boeiend op zich maar het is ook wat
God van ons vraagt, dat we hen helpen rechtop te komen. “God wil niet dat
mensen verknecht worden.” Hij wil dat hun draagkracht verhoogd wordt
zodat ze verder kunnen. Mgr De Bie is heel blij dat
hij hierin iets heeft kunnen betekenen. Dat hij heeft kunnen zaaien.
Na
dertien jaar wonen en werken in Latijns-Amerika werd hij teruggeroepen door
kardinaal Danneels voor een nieuwe opdracht, hier in
België, als hulpbisschop in het vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen.
Hij
kijkt heel dankbaar terug op zijn periode in Latijns-Amerika. Ook nu nog houdt
hij contact met de lokale bevolking via de nieuwste communicatiemiddelen. Dat
is goed. Toch droomt hij er ook stiekem van om terug te gaan naar dat verre
continent en naar de plaats waar eerst niets was. En waar hij mee heeft mogen
zaaien zodat er uit niets iets groeide. De plaats waar ook de mensen mochten
groeien.
Dit
interview kan je ook bekijken op https://www.youtube.com/watch?v=r4LJlUoMmDs en op onze
Facebookpagina https://www.facebook.com/Pastorale-Regio-Tienen
|
||
|
||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Auteurslezing Johanna Spaey De lezing zal doorgaan in het voorjaar, afhankelijk van de
evolutie van het covid-19 virus. GC De Roos -
Grotestraat 33 3380 Glabbeek Toegang: gratis/ vrije bijdrage |
Dag
allemaal
Hierbij
nodigen wij jullie van harte uit op de auteurslezing van Johanna Spaey.
Iedereen, zowel leden als niet-leden zijn van harte welkom.
Johanna Spaey won meteen met haar eerste boek “De
dood van een soldaat” de Gouden Strop en de Hercule
Poirot-prijs voor de beste thriller. Volgens de
vakjury is het niet alleen een misdaadroman maar ook een historische,
psychologische en liefdesroman.
Zij is de eerste vrouwelijke winnaar van De Gouden Strop prijs; op de shortlist
prijkten nochtans grote namen als Esther Verhoef en René Appel.
Naast
de bekende televisiereeks Ten Oorlog kwam
er ook een boek. Het is het verslag van een lange, verrassende en emotionele
reis langs het front van WO1. Voor het boek Ten oorlog werkte Arnout Hauben samen met Johanna Spaey
als eindredacteur.
Het
wordt een boeiende en interessante avond met Johanna Spaey.
Meer
weten over Johanna Spaey? Neem een kijkje op haar
website: https://www.johannaspaey.com/
Deze lezing konden wij slechts brengen dankzij en met de steun en subsidie
van Literatuur Vlaanderen en de Gemeente Glabbeek.
