Sprookje: Kriek, de paashaan

Waar hij van hield, Kriek de haan,
dat was om heel vroeg op te staan,
en te kukelen uit alle macht
vanwege het einde van de nacht.

Op een dag, heel lang geleden,
Jezus was vrijdags overleden,
bleef het zaterdags donker en stil.
Heel de aarde was koud en kil.

Kriek de haan was van de leg.
Waar was het licht gebleven, zeg?
Hij ging op zoek, hij ging op pad
om te kijken waar de zon toch zat.

En als hij lopen gaat, een haan,
dan komen de kippen achter 'm aan!
Ze liepen door straten, veld en wei
en hier en daar legden ze ... een ei.

Overal was het donker en koud.
Ze liepen door het dichte woud,
over bergen, door bos en hei,
en hier en daar legden ze ... een ei.

 Na 'n hele dag kwam Kriek de haan
in een oude, stille graftuin aan.
Daar hield hij halt. De kippen blij.
Ze gingen slapen, zij aan zij.

Ze sliepen in, maar niet voor lang.
Ze werden gewekt door vogelzang.
Een nieuwe dag, de zon verscheen.
Dus Kriek moest meedoen, nu meteen!

"Kukelekuuu, een nieuwe dag!"
Tot Kriek iets heel bijzonders zag,
en ook de kippen stonden paf:
het morgenlicht kwam uit een graf.

Daar zat een engel op een steen.
Er liepen ook drie vrouwen heen.
De engel zei: 'Ge zoekt de Heer,
Goed nieuws, hier vind je Hem niet meer.

Hij is verrezen op de derde dag,
wat iedereen nu weten mag!'
Dit nieuws was nog beter dan de zon!
En Kriek die kraaide zo hard hij kon.

Dus elke haan die je 's morgens hoort
die zegt dit evangelie voort!
En vind je eieren hier en daar ...
dan is het Pasen, zonneklaar!

Tekst en illustraties
© 2015 MdJ